Een nieuwe dag, het einde van de korte rij met dagen voor deze missie komt in zicht....
Ik heb vandaag trouwens geen foto’s van:
De premature babies; een paar tweelingen, waarvan 1 kindje
van een kilo, de ander 2,5, de vraag hoeveel van de 10 tot 12 kinderen van deze
ward niet meer leven, nu een dag later. Dat lukte me niet.
Ook niet van de vrouw die met indringende stem ons tijdens een wandeling nariep
‘wait for me, I’m dying’. Ik heb haar niet gezien, geen foto van haar. Wel een
beeld en de herinnering aan de stem en haar woorden.
Niet van de overleden patiënt op de Internal Ward, een man,
onder een deken, met naast hem een andere man die verweesd om zich heen stond
te kijken.
Niet van het mortuarium waarvan de lucht als je er langs
loopt veel vertelt.
Het gevoel soms rond te zwemmen, beter nog, te tuimelen in
een roller coaster tussen gevoelens van een olifant die met een fototoestel
door de porseleinkast dendert, jezelf een zeer welkome en graag geziene gast
weten, een nieuwsgierig aagje zijn of een charitatieve altruist willen zijn.
Dan bid ik ook maar om juiste en zuivere motieven.
\Op geneeskundig vlak hebben Ton, Erik en Niek zich volop uit
kunnen leven, ondersteund door Nicole voor het Plasteren en door Henrike op de
OK. En passant wordt Erik weer eens aan
zijn jasje getrokken een vlotte review te doen, hier omdat Anne, een
Amerikaanse chirurge hem dat vroeg. Waarbij ze direct na de review Erik aan de
jas trok nog even naar twee mensen mee te kijken. Heel soms het enige nadeel
van veel kwaliteit in huis hebben wellicht?!
Er is niet alleen hard gewerkt vandaag, er is ook snel
gewerkt. We waren al mooi op tijd klaar en hebben even een kerk bekeken waar
diverse Nederlandse kerken en particulieren mede aan hebben bijgedragen, naast
uiteraard de gemeenteleden zelf en de Inland African Church. Wat eigenlijk overal gebeurt waar je ook loopt, is dat kinderen op je afkomen en contact zoeken. Op de foto Nicole en Ton in gesprek met de kinderen, waarvan de jongen met '19' op zijn shirt al vastbesloten is om filmster te worden. Aan zijn Engels ligt het niet, dat was heel goed.
Een foto van een deel van de watervoorziening. Inmiddels
heeft het ziekenhuis een goede aansluiting op de waterleiding, zij het dat die
niet altijd werkt. In de grote bovengrondse tonnen wordt water opgevangen en
het kan daar goed warm worden in de Tanzaniaanse zon. Op de voorgrond ziet u betonnen platen
liggen; deze liggen op de oude reservoirs waar voorheen al het water in werd
opgevangen. Dat is volgens mij nog wel een soort backup systeem in deze tijd.
In de buurt van de childrens’ ward is een terreintje met
allerlei stenen bankjes en tafeltjes; daar zaten veel mensen gezellig te eten.
We mochten een plaatje schieten van deze dame die lekker aan het koken was voor
anderen. Pas toen ik haar de ‘picture’ op het schermpje van het toestel liet
zien brak een gulle lach door.
Laura heeft inmiddels haar eerste woord ingediend; karibu,
karibu sana, karibu sana sana. Welkom, heel erg welkom, verschrikkelijk
ontzettend welkom. Waar je ook komt zijn dit nagenoeg altijd de woorden die je
te horen krijgt. Een dikke lach, een aandachtige blik, een hand die de jouwe
neemt en beslist niet zomaar loslaat en de ondersteuning van dit magische woord
Karibu. Het zegt veel over de aard, de vriendelijkheid, de openheid en
gastvrijheid van mensen hier. Karibu. Welkom. Gaaf trouwens hoe Niek en Laura,
namens en voor de Stichting Vrienden van Sengerema, zich inzetten om zaken te
helpen verbeteren en optimaliseren in het ziekenhuis hoor. Voorwaar geen
makkelijke opgave, soms zoeken en frustreren. Maar wel stug doorgaan!
Al was het maar voor het armzalige bed, waarvan het gat dat er door vocht,
urine, bloed, etc. is ingeroest en het gat is opgevuld met een laken of
muskietennet. Er is eenvoudigweg zoveel toe te voegen aan dit ziekenhuis.
 |
| Verroeste bodem, gat opgevuld met een lap laken of net |
Een tweede woord van Laura volgt nog.
Henrike komt aan met de woorden die haar veel zeggen. HALF.
Er is heel veel wat hier maar half kan.
En dat bedoelt ze positief, dus het glas is halfvol. Ze hebben hier vaak maar de helft van de middelen
en toch maken ze er iets van ; de helft van het beleg voor op brood. De helft
van het OK materiaal. De helft van
alles. Knap dat ze dat doen en knap hoe ze dat doen. Zouden wij ook best kunnen
trouwens.
Daarnaast het woordje KIND (Engels: vriendelijk). Henrike
vindt de mensen hier zo ongelofelijk aardig. Ze lijken allemaal prima te
vertrouwen te zijn. Hoe dan ook geven ze haar het gevoel er bij te horen.
Vandaag zeggen ze al tegen haar ‘ik zal
je missen’. Dat doen we niet in Nederland: we kijken elkaar in Nederland vaak
niet eens meer echt aan. KIND
people, very KIND people over here in Sengerema/Tanzania.
 |
| De wachtruimte bij de aanmelding van nieuwe patienten |
Woensdagavond hebben we (Ton, Erik, Henrike en René) gegeten bij een goede kennis van Erik, prachtig om de taferelen in een Tanzaniaans huishouden van zo nabij te mogen meemaken.Heerlijk eten. Veel gezelligheid. Jammer genoeg was Nicole er niet bij trouwens; die was vandaag niet helemaal in orde, zekerheidshalve een check op malaria gedaan en voor de zekerheid een behandelingetje gestart.
Morgenochtend naar een school om spullen en geld te brengen.
Tot later. René
Geen opmerkingen:
Een reactie posten