Komt een man bij de dokter...........

Komt een man bij de dokter............

...en verder heel veel kinderen, en vrouwen ook trouwens. Bij heel veel dokters. Tenminste, bij deze, bij gene, bij een blanke, bij een donkere, bij een onervaren dokter, bij een ervaren dokter, bij een dokter die het beter snapt, bij een dokter die er wat minder van snapt. Regie? Overzicht? Nou, dat wisselt nog wel eens, en iedere zichzelf respecterende dokter doet er wijs aan toch een soort van overview te scheppen en een mentale planning, met allerlei escapes voor als het anders gaat (dat gebeurt hier soms ook......), voor zichzelf te maken. Voor zover mijn oog kan reiken, en dat is niet bijster ver in medisch opzicht, maar toch, ik heb het idee dat dit team de kunst met elkaar verstaat goed in te schatten, flexibel te zijn als dat moet, af te stemmen waar dat kan. Erik manouvreert als een spin in het web op allerlei snijvlakken, letterlijk en figuurlijk trouwens. Met als resultaat? Een team artsen dat een productieve eerste week kon hebben, ondersteund op de OK door Henrike en op niveau van Plastering door Nicole, waarvan in de controles vanochtend heel veel reden voor tevredenheid was.
Dus nu op naar de tweede week!! Hiernaast ziet u v.l.n.r. Ton, Nicole, Erik en Henrike op maandagochtend zich opmaken voor de tweede ronde, de tweede week. De praktijk leert inmiddels dat het loopje in de ochtend eventjes tijd geeft voor wat frisse lucht; de rest van de dag speelt zich af op de wards tijdens de ronde (niet altijd frisse lucht kan ik u zeggen), op de OK's, en voor het gipsen bij de afdeling Fysiotherapie. Om einde dag weer een loopje andersom te maken richting huis waar we verblijven.

Vanochtend zijn Nicole en Erik na de algemene ronde een rondje gaan maken voor kinderen met klompvoetjes; die gaan hier deze week dan geopereerd worden. Dan wordt een en ander goed recht gezet en dan is aansluitend de gipsbehandeling enorm belangrijk om de voet juist te fixeren. Om die reden is Nicole haar aanwezigheid zo handig; zij kan mee inschatten, ze zet heel wat gipsen zelf, op de OK en bij de fysio-afdeling én ze kan haar kennis overdragen aan de mensen hier. Tenminste, voor een deel, want de cultuur en taalverschillen zijn behoorlijk en wat er hier in de praktijk aan inzicht en vaardigheden usance gaat worden moet de tijd maar laten zien. We hopen er het beste van en met goede lessen, die deze week ook weer gegeven gaan worden, probeert Nicole er alles aan te doen.
Hiernaast het resultaat bij een van de gelukkige patiëntjes van vorige week; die zelfs een vreugdeloopje met Laura en Nicole aan het maken is!! Heel gaaf om te zien hoe dit meisje vol adoratie en met een uitgemeten brede lach haar 'witte vriendinnen in witte jassen' steeds aankeek en voor haar te hopen dat die vreugde van een been dat is rechtgezet haar verdere leven regelmatig haar blij gaat maken. Dit zijn de momenten dat de teamleden ook direct iets terugvoelen van hun inzet en uitgedeelde kwaliteiten.

Tegelijk met de vreugde van dit meisje is er ook de controle van een heftige buikwond van een oudere dame; op het moment dat ze wordt bekeken en betast door Ton, heeft ze enorm veel pijn vanwege de wond. Die is gaan ontsteken en geeft intern veel druk. De pijn is haar van het gezicht af te lezen. En ook van de kracht waarmee ze even een minuutje de hand van Niek tot de hare maakt.......

Tijdens de ronde vanochtend, waarbij het een in- en uitlopen is van allerlei ruimtes - de male ward, de female ward, childrens'ward, private ward (voor de rijkeren), het lab, nurse-room, Intensive Care Unit - heb ik een klein beetje meer zicht gekregen op de wijze waarop er aan dossierbeheer gedaan wordt. 'Men neme een kast.......'
Hoe lang dit wordt bewaard en wie de later nog eens benodigde dossiers gaat terugvinden, moet ik trouwens nog een keer zien te achterhalen; daarvoor begrijp ik het opbergsysteem nog onvoldoende.



Over het weekend Serengeti; dat was reuze genieten; er waren ook zebra's die ons, en elkaar, met belangstelling volgden. De terugweg verliep aanvankelijk zeer voorspoedig. Waar we blij mee waren omdat er dan alvast een voorbereiding kon plaatsvinden op de nieuwe week.


Vanaf Mwanza is er en drietal manieren met de boot over te gaan naar de westelijke zijde van een bepaalde uitloper van het Lake Victoria. Twee daarvan zitten middenin Mwanza, die hadden we al eens genomen, dus nu een zuidelijker gelegen pont. Die komt namelijk uit op een geasfalteerde weg en zou ons sneller thuis brengen weer in Sengerema. Nu was het zo dat van de twee veerboten ter plekke er één stuk was. Verder was het zo dat de kerk net uit was.

Om 9 uur p.m. konden we 'boarden'

En was het zo dat het einde van het weekend betekent dat er veel mensen van deze pont gebruik wilden maken. Welnu, zegt u, dan wacht je toch even? Precies wat we hebben gedaan. Nu duurt de overgang ongeveer een half uur enkele reis, dus na ruim een uur was de boot, die we eerst gemist hadden, weer aan onze zijde en langzaam werd die leeggemaakt voor de volgende lading. Als eerst mocht een aantal grote trucks op de boot rijden, dat maakte ons al een tikje ongerust. Uiteindelijk mocht een rijtje andere auto's richting boot rijden, ook die van ons. Haalt ie het wel? Haalt ie het niet? We waren de tweede auto die er niet meer op paste! En dus? Wel, ga maar na, ruim een uur wachten. Wat we deden (zoveel alternatieven waren er niet overigens). De kans om het voor dit continent zo kenmerkende geduld zelf ook een beetje te ontwikkelen werd ons levensgroot aangereikt. We waren er zo blij mee! Dus in plaats van om 6 uur p.m. voeren we rond 9 uur p.m. richting kust aan de overkant. En dat we daar nog een half uur mochten wachten om aan wal te gaan, daar was een reden voor die we geen van allen begrepen, dat werd met een lach geaccepteerd. Want het regende toch al, de stank in de jeep nam weelderige vormen en kleuren aan, en honger? Dat woord durven wij hier niet in de mond te nemen.Hoe dan ook waren we gisterenavond verheugd toen we om 10.30 uur p.m. aan de maaltijd mochten schuiven die Nelia voor ons had bereid. Heerlijk.

Double fuel: Jesus and Diesel

Verder nog een paar plaatjes van het vervoer dat we veel zien; de grote bus is een soort greyhound; een paar van ons hebben een enerverend ritje achter de rug in zo'n apparaat (na eerst bijna afgezet te zijn, totdat even bij de andere passagiers werd nagegaan wat zij hadden betaald). Verder heel veel kleine busjes (naam vraag ik even na, die krijgt u nog) waarin enorm veel Tanzanianen blijken te passen. Connexxion zou een prachtige winst kunnen realiseren door met dit soort passagiersaantallen te gaan rondrijden?!



Het aantal brommers dat hier rondrijdt is enorm. Erik en ik hebben vorige week een kleine rit over een dirt road gemaakt, wat helemaal niet zo verkeerd was trouwens. De deining van de kuilen in de weg had een kalmerend effect en het uitzicht is overal waar je rijdt bijzonder en afleidend; vrees voor een ongeval is er niet zozeer, en by the way, met al die artsen in de buurt..... Veel 'drivers' dragen trouwens dikke winterjassen, schijnt iets met geesten te maken te hebben, die kunnen dan niet wegwaaien.
Tot slot stikt het hier van de fietsen; zowel in de stad als op het platteland. Langs de weg zijn ver veel 'fietsenmakertjes' te zien. Typisch is het zadel dat helemaal aan de achterzijde op de zadelpen zit bevestigd. Verder zijn er veel taxi-fietsen te zien; dat zit er in plaats van een achterrekje een soort Zundapp-brommerkussen achterop, met een klein 'stuurtje/handvatje' net onder het zadel en twee voetensteunen op de achteras. Fietsen worden voor allerhande transport gebruikt; voor mensen, takken, zakken met graan of bonen, bedden, tassen, balen, bananen, etc, etc.

Goed, tot zover. U bent weer even bij. Het is inmiddels 14.30 uur lokale tijd (bij jullie een uurtje eerder), en de stroom is net weer uitgevallen. Eens gaan zien hoe het in de kliniek gaat.

Kwaheri! Tot morgen.

René