Tot slot.......

Tot slot ja.

Het is vrijdagmiddag 26 april, 13 uur.

Terwijl op de OK's de laatste paar patiënten van deze missie zo ongeveer klaar liggen - een externe fixateur gaat opnieuw worden aangebracht, een voet zal helaas moeten worden geamputeerd bij iemand die op een van de eilanden in Lake Victoria woont en daar veel te lang met zijn kwaal heeft rondgelopen - neem ik een laatste keer mee naar een klein stuk van de Tanzaniaanse realiteit waarin we ons nu een kleine twee weken hebben bevonden.

De naam van het Slingeland Ziekenhuis is vaak gevallen, logisch, 5 van het team van 7 zijn daar werkzaam. Hier ziet u de twee chirurgen Ton en Erik, de gipsverbandmeesteres Nicole, OK assistente Henrike en Tropenarts in opleiding Niek snel op de foto gezet tussen twee OK's in.

Geef ze een hartelijk applaus als ze straks weer eens ergens door de gangen van het ziekenhuis lopen; geen idee hoe hard er in Doetinchem gewerkt wordt, wel dat er hier veel werk is verzet. Nog een paar uurtjes en dan rustig aan gaan opmaken voor de reis terug, safari naar Nederland.

Bij een van de laatste badkamerbezoeken deze week (ik was er vanochtend wat vaker dan anders vanwege bekende tropische darmproblemen, waarbij de woorden die Erik eerder deze week sprak 'Farting with confidence is a luxuary in Africa', steeds maar door mijn hoofd gingen) viel mijn oog op een stilleven van de flesjes shampoo. Het antiek aandoende bad met aan het hoofdeinde de doucheslang waar alleen koud water uitkwam en de groene schenkkan die naast het bad stond om met lauw water je eigen douchevoorkeur uit te sproeien, omgeven met ieders voorkeursmerk aan zeep. Zelfs dit soort tafereeltjes wordt vertrouwd na 2 weken. Gelukkig heb ik straks thuis weer een douchehoek vol met flesjes, inclusief de open doppen, waar mijn opvoeding niets tegenin heeft weten te brengen, om me hernieuwd aan te hechten; heerlijk al die vrouwen thuis. 

De meest aanleg zit toch aan tropenervaring gekoppeld.....

Kijk, zo doe je dat. Je zet het op je hoofd en loopt er mee weg

Ik heb u verteld dat we eergisterenavond bij een kennis van Erik heerlijk hebben gegeten. Een van de dingen die we daar zagen, was dat er voorafgaand aan en als afsluiting van de maaltijd iemand lekker warm water uit een soort theekan schonk, met een bak er onder en zeeppompje ernaast; lekker handen opfrissen. Henrike was helemaal enthousiast over het plastic keteltje. En wat denkt u? Tuurlijk, op de markt van Sengerema hingen ze te koop; Nicole en Henrike beiden overstag. En dus moet je oefenen om zo'n ding op je hoofd te zetten (eerst nog zonder lopen overigens), dat is al een hele kunst. Komt onze hulp MamaNema even naar buiten, nadat we haar vanuit de keuken hadden horen lachen en gniffelen en we haar witte gebit volledig zichtbaar door het raam heen in de donkerte van de keuken konden zien, om het aan ons te laten zien. Tja, toen leek het heel even heel simpel. Totdat we het weer zelf probeerden; matige prestaties onzerzijds, zeer matig. Opereren, gipsen, steriliseren, palperen, fixeren, autoclaveren, dat kunnen ze allemaal wel. Maar een kannetje op je hoofd zetten is al te moeilijk. Enfin, de kannen zijn gescoord, die krijgen hun functie wel weer voor thee, bloemen, bbq-handenwassen, etc.

Nou, een laatste scroll door de honderden foto's. Als wij weg zijn, wat gaat de jongen met de fiets dan doen? Zal Afrika, zal Tanzania, zal deze jongeman ons missen? Is de aanwezigheid hier incidenteel, een druppel op een plaat die gloeit in de zon, een vergankelijke kleinigheid? Geen idee, werkelijk geen idee. Men redt het hier in veel opzichten gelukkig heel goed zonder ons, misschien vaak zelfs veel beter. Een paar handjesvol mensen heeft in elk geval een significant betere gezondheid na deze twee weken. Dat is al winst. 

En wat doet het met ons? Met mij? Wat heeft Tanzania mij geleerd? Wat heeft ze laten zien, met me gedeeld? Hoe zich open gesteld, gelachen, de hand geschud, te eten gegeven, geinspireerd? Welke investering heeft men hier gedaan in ons als 7 westerlingen? Vragen om maar eens mee te nemen.

'OVER EN SLUITEN'

Vanochtend tijdens één van de operaties werd voor mijn idee de reis al symbolisch een soort van afgesloten. Het sluiten van deze buikwond van een 64 jarige pezige man door Niek, laat een stuk van het verhaal van deze missie zien; 'Oke, we hebben vooraf heel goed gekeken, er is door ons gedaan wat er moest worden gedaan en dan kunnen we de zaak weer netjes dichtmaken. Wellicht over een half jaar een volgende check of controle en dat is het, dat moet het voor dit moment zijn. Over en sluiten.'

Wij, (ik spreek hier afsluitend gemakshalve voor ons zevenen) groeten u. Hartelijk dank voor uw aandacht en medeleven met ons. Laura en Niek blijven nog een klein weekje langer, die gaan nog wat rondreizen hier, en zij hopen zaterdag een week later op Nederlandse bodem te landen. 

Natuurlijk is er nog veel meer te zeggen dan tot nu toe is gedaan. Aangezien de teamleden echter maar een paar woorden tot hun beschikking hebben gekregen voor dit blog, en ik er al duizenden geschreven heb, laat ik het hier bij. 

Wie weet tot een volgende keer.

Over en sluiten.

Kwaheri. Tot ziens.

René