.....en jawel, het gaat op gang komen!

Inmiddels is het maandagmorgen 15 april en heb ik me even kunnen terugtrekken uit de hectiek van een monday morning in alle opzichten. Althans, voor een Europeaan die een Afrikaans ziekenhuis vol ziet stromen wel. Zojuist (11 uur local time) zijn Niek en Ton in hun strakke outfit richting OK's gegaan na vanochtend een ronde over de zalen te hebben gedaan, waar Laura ook bij was, om te zien wie en hoe direct aan de beurt konden zijn. Ook Henrike is inmiddels werkend aangetroffen deze ochtend; verder een glunderende Nicole toen we de gipsruimte betraden en een immers kalme Erik. Waarover zo dadelijk wat meer.

ergens tussen Mwanza en Sengerema

Het gat in de blog is gisteren, 'zondag de 14e'. Excuses aan de trouwe en meer gewoonte-georiënteerde lezers. Guess what? Geen verbinding die redelijkerwijs toeliet iets van ons te laten horen. Streven is een dagelijkse impressie naar u de lezer te sturen; dus blijf het in de gaten houden. Laat me u een beetje bijpraten:
Toen gisteren Erik, Nicole, Henrike, Ton en ik arriveerden op het terrein van het Sengerema District Hospital hadden we een fantastische tocht met de auto achter de rug. Het initiële plan van Erik om een verharde weg te nemen ging gelukkig niet door; wat een prachtige indrukwekkende route van Mwanza naar Sengerema over de dirt road tot gevolg had. Eindeloos veel foto's gemaakt, door meerdere van ons te beginnen bij het vertrekpunt van de pont: Bismarck Rock.

4 of us at Bismarck Rock

De meeste foto's onderweg overigens hopeloos mislukt vanwege schokken, kuilen, bochten, struiken en wat niet meer: een hoge delete-opbrengst dus. Maar o hoe mooi en onbeschrijfelijk (vandaar dat ik liever aan van allerlei andere dingen woorden geef dan aan die concrete indrukken)
O ja, terecht van een paar van u de vraag; hoe is nou met de koffer van Nicole? Groot nieuws was er eigenlijk gisterochtend al, vanuit airport Mwanza; koffer gevonden, die leek geheel in tact te zijn en alle spullen die voor het ziekenhuis, dankzij gulle leveranciers en andere gebruikers, bestemd waren, liggen reeds op het schap, te wachten op nuttige Tanzaniaanse medische dienst. Met een heftige gipszaag, die zo op het oog ook best voor andere toepassingen op de OK geschikt lijkt trouwens, en allerlei gipsmatten en watten.
Afijn, terug naar gisteren; koffers uitgepakt, kamerverdeling gemaakt, electriciteit laten repareren. En ja hoor, de dames gelijk een strak stuk design neergezet; hoe het westen de woestijn ontmoet.......

Ladies corner (zonder gekko's)

En toen zo ongeveer Laura en Niek ontvangen; die waren met de bus vanuit Nairobi helemaal naar Mwanza gereisd zodat ze een paar extra hoeveelheden een spullen mee konden nemen. Met hun komst is de samenstelling van de crew dus op zeven komen te staan en verwachten we gepland niet nog meer mensen. Maar ja, Afrika he?!.....


Een ronde door het ziekenhuis gemaakt en natuurlijk kennisgemaakt met Marie Jose, de grote kleine vrouw achter dit ziekenhuis. Ontzettend leuk haar te zien na zo veel verhalen. Ze heeft kort wat dingen laten zien en een eerste afstemming met Erik en Ton gemaakt over welke patiënten vooral zorg nodig hadden.

Marie Jose (l) en Erik (r) in gesprek

Om een uur ov zeven even snel eten besteld aan de overkant van de weg, soort McD maar dan anders. Heerlijke tilapia, rijst, soort spinazie en saus, heerlijke bananen als desert. Dat ging er fantastisch lekker in.



En wat zie je dan allemaal? Het 'onbeschrijfelijk' noemen en dan toch woorden zoeken is al te paradoxaal. Dus vat a.u.b. alles wat hier staat op als impressie-materiaal dat verwijst naar een Afrikaanse bijzondere realiteit. En dus niet als poging het 'even te vertellen'; geen idee hoe dat moet namelijk. Impressies kan ik u geven:
* Bijvoorbeeld van de twee ogen van het kindje, een van de eerste kindjes die we bekeken, die er uit zagen als de katjoeks, de wit melkachtige gekleurde knikkers vroeger op het schoolplein. Ogen die zich op ons richten en die niet vertelden wat ze zagen. En wat ze niet zagen. De ogen die niet alleen op dat moment maar ook nog helemaal aan het einde van de dag, bij het sluiten van de luiken, mijn kant op keken. Ogen die, misschien wel letterlijk of figuurlijk kan ook, staarden en vanuit een kinderziel op ons gericht waren. Nee, een foto heb ik er niet van durven maken.
* Of van de blanke stevige doktershanden die over al die bruine onderste ledematen gingen, om te zoeken wat de oorspronkelijke structuur was en hoe een ingreep zou kunnen helpen die kromme benen, die veel te lage knieen, die geklompte en scheve voeten, de pussende of open wonden op de benen en voeten, een mooiere toekomst te geven. Mensen weer op de been brengen heeft dan een andere betekenis. Op eigen benen staan, maar ja, dan moet je ze wel hebben........
* En van  de vriendelijkheid van zoveel mensen; de eindeloze reeks aan bruine indringende sympathieke ogen die het contact met je zoeken, de groeten en welkoms uiten en uitgebreid jouw hand in de hunne nemen en met plezier en hartelijkheid het oogcontact leggen. En dan staat er altijd een paar blanken, ik ben er een van, met een onhandige en minzame lach te luisteren naar hoe zij onderling en met Ton en Erik, ook met Niek trouwens zag ik vanochtend, luid lachend, handen schuddend elkaar ontmoeten. Hoe dan ook, het is fantastisch om deze onhandigheid hier te mogen beleven! En wie weet hoe snel we als 'eerstejaars' het gaan oppikken.

Terug naar de kern van de zaak; hoe precies de rolverdeling gaat zijn komende dagen zal gaan blijken. In elk  geval is het voornemen zo veel als mogelijk twee OK's te gaan draaien en zo veel mogelijk mensen te zien en behandelen. Dus voor de chirurgen onder ons en voor Henrike als OK-assistente is er veel te doen. Voor Nicole is helder dat zij zowel deze week als volgende week een paar lessen gaat geven rond haar vak van Gips-dokter. By the way, wist u wat gips in het Engels was? Ik niet, het is Plaster, and they usually call it POP, Plaster of Paris (en de goedkopere variant heet net zo, maar betekent wat anders: Plaster of Peking). Laura gaat zich ook heel nuttig maken; dat hoort u nog.

Nicole etc. bij de GIPS-ward

Ondertussen wachten we met smart op de dame die ons hier in huis gaat ondersteunen, maar die vooralsnog bezig is haar eigen rijstveldje te bewerken; donderdag verwachten we haar en hoogst waarschijnlijk is Erik at this very moment in onderhandeling dat iemand hier de komende twee dagen al gaat komen. Overigens is mijn idee 'ik kook anders wel even' niet met veel vertrouwen ontvangen; dat schijnt wel een vak en kunst te zijn, dus liever dat we een expert op die plek krijgen.

Wel, beste mensen, tot zover dit stuk, ik vergeet nu al heel veel. Super leuk zijn jullie reacties, Asante !!
Onder voorbehoud van goede verbinding, vanavond een update over wat er op gang is gekomen deze dag!

René