Donderdag 25 april, in de kliniek

 Jaja, het aftellen is begonnen. De laatste woorden, ook door de Slingelanders, worden gesproken. Er worden reeds mailadressen uitgewisseld voor blijvend contact na komend weekend. De op één na laatste weblog voor deze reis, voor deze missie.

Daarom als eerste gewoon een fraaie plaat. Geen idee of dit kind hier voor zichzelf was of met mama mee. Hoe dan ook, kinderogen met deze blik zijn hier zeer dik gezaaid. Ondanks dat het aantal foto's op een paar duizend staat, dat de vele rondgangen hier op het ziekenhuisterrein legio blikken hebben gevangen, blijft het idee steeds maar hangen en terugkomen 'dit zou je moeten kunnen vangen'. Onzin natuurlijk.

Ton naait iemand een oor aan

Hier rechts ziet u het afgewerkte resultaat van een pittige operatie. Werkelijk heeft Ton deze patiënt een oor aangenaaid. Waarom doe je zoiets zou je zeggen? Wel, in dit geval was het omdat het oor eerst er zo ongeveer afgehaald moest worden vanwege een (kwaadaardig) gezwel dat er half onder/half achter lag. U vraagt zich wellicht af of er ook blanke mensen hier geholpen worden? Dat zou best kunnen, in dit geval ging het om een albino. Operatie is goed geslaagd, het perspectief voor deze witte Afrikaan is niet zo gunstig; er zijn al diverse uitzaaiingen vastgesteld.

Hier moeten ze t mee doen......................

Op de andere foto ziet u het lunchpakket voor de crew. Zo'n beetje dagelijks het zelfde recept. Een paar flessen water die we zelf meenemen. Een thermoskan met heerlijke en mierzoete thee. Een paar mokken die met OK geoormerkt zijn. En een schaal met platte pancakes/pannekoeken (genaamd chapati) en vette rijstbollen (vitumbua genoemd). That's it en that's that. De paar keer dat de schaal niet werd aangeleverd kon het zijn dat een enkele of een paar bananen de hele lunch was.



Nog een paar woorden heb ik voor u, niet namens mezelf, maar namens de teamleden.
Erik gaf als eerste INSPIRING PEOPLE op. Een paar woorden die verschillende kanten opwijzen. Namelijk de richting dat dit land vol is van mensen die kunnen inspireren, die prachtig zijn om mee om te gaan en bekeken te worden, om mee en voor te werken, om bij in de buurt te zijn, om te genieten van hun zijn, hun doen en laten, hun lachen en praten. En daarnaast de richting van het zelf mensen graag willen inspireren. Anderen een plek geven om goed te doen, om vanuit positieve energie de wereld beter te maken en een 'goede adem' (inspiratie) mee te geven. (Eén ding weet ik zeker; dat doet ie verrekte goed).
Tweede woord is SECOND HOME. Deze plek als tweede huis. Het is al bijna 25 jaar dat hij in deze streek komt, het dus ook goed kent, een royaal netwerk heeft opgebouwd. En in de eerdere verhalen is al een en ander weergegeven van de gemoedelijkheid en huiselijkheid van hoe Erik hier inderdaad 'thuis' is.

Nicole is vanmiddag (ze voelt zich gelukkig al weer een stuk beter) met de gipsvrienden alvast op de foto gegaan. Plezier hebben ze gehad, de wens in de toekomst vaker samen te mogen werken is nadrukkelijk tot uiting gebracht. Wie weet. Masters of plaster, reunited.



Niek is op de helft met zijn inbreng: THUIS KOMEN was al gelijk zijn ingeving toen ik hem verzocht een paar kreten aan te leveren. Inmiddels de vierde keer dat hij op deze plek is en wie weet hoeveel bezoeken er nog zullen komen, om hier meer en meer thuis te zijn, door steeds thuis te blijven komen.

Goed beste lezers, we hebben ons laten vertellen dat de lente de intrede gaat doen in Nederland; het lijkt ons een goed moment de koffers morgen alvast voor te gloeien. Het OK-programma is dun gevuld, dus in de loop van de dag zal de laatste hand aan Tanzanianen worden gelegd. Overigens moest er wel personeel geregeld worden voor morgen aangezien het een nationale feestdag is in Tanzania; de geboorte van dit land in 1949 vanuit de samenvoeging van Tanganjika en Zanzibar wordt gevierd; al weer 64 jaar.
In Nederland is er ook een gedenkwaardige dag op komst; die willen we graag gaan meemaken.

Voor nu, kwa heri.

René